Święta Katarzyna adwent rozpoczyna, a święty Jendrzej jeszcze mędrzej

Przysłowia polskie wywodzą się z tradycji ludowej, są świadectwem obyczajów oraz wiedzy ludu. Są mądrością narodu i ważnym źródłem do badań nad historią kultury.

Przysłowia wywodzą się z różnych dziedzin kultury. Powstają anonimowo i biorą swój ród z dawnych wierzeń, obyczajowości, zabobonów, obserwacji przyrodniczych, z anegdot, praktyki różnych zawodów i dowcipów sławnych ludzi. Ich cechą tematyczną jest ich sens moralny – przysłowia są bowiem z zasady przestrogami, zakazami, nakazami i pouczeniami. Cechą gatunkową przysłowia jest też jego powtarzalność.

Polskie przysłowia zawierają w sobie bardzo dużo mądrości. Powstawały przez obserwację życia, zjawisk, pór roku. Znajdujemy w nich odbicie rolniczej kultury naszego kraju oraz jej związek z przyrodą i naturą. Tworzyły je pokolenia przez wiele lat. Od dawna doceniano ich wartość kształcącą i wychowawczą, która we współczesnym świecie, nieco się zatraciła.

A jednak przysłowia, dzięki swojemu dawnemu pochodzeniu, wciąż stanowią ciekawy element folkloru. Pierwszy zbiór przysłów polskich „Proverbiorum Polonicorum” skompilował, po łacinie i po polsku w Lubczy w 1618 r., Salomon Rysiński. Termin „przysłowie” do języka polskiego wprowadził Andrzej Maksymilian Fredro („Przysłowia mów potocznych”, 1658), jako przekład łacińskiego „proverbium”. W 1894 r.

Samuel Adalberg w „Księdze polskich przysłów”, nazwał przysłowia „filozofią i mądrością ludów”.